Vanuit de auto

Ongeveer 3 weken geleden had ik voor het laatst internet. De dongle werkt niet meer in Lusangazi, waar ik verblijf, en het ligt niet aan de dongle, maar aan de zendmast in de omgeving. De andere met een dongle hebben er namelijk ook last van. Vandaar dat ik nu in de auto met een laptop op mn schoot zit, terwijl we door Mzuzu rijden.

Het lesgeven wordt steeds simpeler. Eigenlijk bereid ik helemaal niks meer voor van te voren. Daarnaast wordt het ook steeds leuker. Bij form 3 was dit vanaf het begin het geval, maar nu is het ook zo bij form 1. Nu ik ze ken, weet ik precies wie ik eruit moet pikken om het stil te krijgen en zo zijn ze af en toe tijdens mn les stil. Toch denken ze af en toe dat ik dom ben door uit de klas te glippen als ik naar het bord gekeerd sta. Ik moet dan achter ze aan schreeuwen dat ze terug moeten komen en uiteindelijk komen ze dan terug. Het straffen van hen in nog niet echt nodig al is het vooral nuttig om iemand er even uit te sturen die de klas te veel afleidt.

De eerste toetsen heb ik ook al moeten geven. De toetsen moest ik zelf maken en de resultaten waren verschrikkelijk slecht. Ze hadden vooral voor Natuur-/Scheikunde totaal niet geleerd, waardoor niemand hoger had dan 30%. Wiskunde was voor de meeste niet beter al hadden tenminste 4 studenten nog zo'n 80% goed. Op de school was alleen form 1 examens aan het maken. Form 3 heeft de examens geweigerd, waardoor ze nu vooral vakantiedagen zitten mee te pakken. Voor lessen zitten er dan ook maar 20 van de 60 studenten die er horen te zitten.

In het weekend van 25 mei zou er een groot feest in Zomba zijn. De Fathers zouden er naartoe gaan en zonder te weten waar Zomba is, zei ik dat ik ook mee wilde gaan. Op voorwaarde dat ik in de achterbak zou zitten kon ik mee en zo zat ik vrijdagmiddag rond 13.00u in de achterbak van de pick-up truck. Ik was daar echter niet alleen. Op de heen weg zat ik samen met 8 andere van de gemeente en ondertussen had ik ook al van Thomas vernomen dat het een reis van 10 uur zou zijn. Ja, 10 uur! Het eerste stuk was wel prima. Eerst door de stad Mzuzu, waarna we richting Lake Malawi vertrokken. Vanaf door was het echter 1 lange rechte weg en reed Father Sijo zo'n 100 km/u. Achterin in de achterbak was dit goed te merken met de wind. Na zo'n 3 uur stopte we langs het meer voor een pauze. De overkant van het meer is niet te zien (het is het 3de grootste meer van Afrika), waardoor het net de zee lijkt. De reis zette zich voort om vervolgens na nog 2 stops rond 22.00u aan te komen in Zomba. Het is een prachtige stad omringt door de steile wand van een plateau.

De volgende dag begon het feest om 9.30u in de Kathedraal. Er waren verschrikkelijk veel mensen op af gekomen uit het hele land. De Kathedraal zat dan ook propvol en eigenlijk waren we te laat aangekomen voor een zitplek. Of anders gezegd, ik was te laat aangekomen, omdat de Fathers priesters zijn en een vast plek hebben. Voor mij konden ze echter nog een perfect plekje vinden achter het koor. Uiteindelijk harstikke prima dus!

Het feest draaide om studenten die een stapje dichterbij waren gekomen bij het priesterschap. Ze moesten nog 1 jaar studeren. In totaal waren er 18 van zulke studenten en 1 daarvan van een Capuchin broeder uit India, waarvoor wij waren gekomen. Bij het feest waren zo'n 20 priesters aanwezig en 3 bisschops en met veel gedans en gezang stonden we na 3 uur weer buiten. Daar feeste al mensen vrolijk door met veel lawaai en wij vertrokken weer naar het huis.

Bij het huis waren verschillende gasten aan het wachten voor de student. Volgens mij heb ik daar alle Indiase mensen uit heel Malawi ontmoet en er was ook nog eens taart aanwezig :). 's Avonds heb ik daar ook een beetje Indiase cultuur geproefd, toen ze begonnen met een karaoke. Geweldig! Er was ook nog een hoog persoon uit Rome aanwezig en die vond het allemaal maar niks. Met hem heb ik dus ook nog een beetje zitten praten ter afleiding.

De volgende ochtend vertrokken we om 8.00u met de auto en dit keer had ik een beter plekje in de achterbak kunnen bemachtigen. Direct achter de cabine waar de wind niet heel krachtig was. Het enige nadeel was dat we er dit keer een uur langer over deden, omdat we met 13 in plaats van 9 in de achterbak zaten. Vermoeid en met pijnlijke benen 's avonds om 19.00u in Lusangazi aangekomen, maar alle negatieve dingen voelde ik de volgende dag al niet meer.

Verder maak ik nog genoeg mee! Foto's en video's worden ook gemaakt, dus bij terugkomst kan ik nog uren vol praten. Voor nu is het echter tijd om te vertrekken. Tot over ongeveer 2 weken!