Deel van het gezin

De afgelopen twee weken is weer genoeg gebeurd. In de meeste gevallen hoef je niet eens ver te reizen en is het zelfs fijner dan de toeristische sfeer die je bij veel andere locaties zou tegen komen. Dat is namelijk wel iets wat ik heb geleerd van het wonen in een dorpje. Daar kan je tenminste echt de Malawische bevolking leren kennen, terwijl ze bij de toeristische plekjes enkel uit zijn op je geld. Ik begin daarom medelijden te hebben met al die toeristen die enkel de toeristische locaties aan doen en nooit in contact komen met deze geweldige mensen.

Laat ik beginnen met mijn eigen gezin. Na 2 maanden wonen bij hetzelfde gezin beginnen de kinderen me helemaal op te nemen in het gezin. Dit is te merken in de kleine dingen. Zo was ik aan het badderen en Agnes, de jongste, was de namen van het gezin aan het opnoemen. Het ging als volgt: "Adadda, Amamma, Matthias, Lucia...". Ze vergat zelfs haar oudste zus, maar niet mij :) Thomas heeft me ondertussen ook al laten weten dat hij me erg gaat missen. "Ondertussen ben je een onderdeel van ons gezin geworden.", volgens Thomas. Ik heb dan ook al een uitnodiging binnen voor over een aantal jaar als ik Malawi nog een keer kom opzoeken. Ik blijf dan welkom in het gezin :)

Gelukkig is Thomas niet iemand die gaat zitten treuren en niets meer gaat doen. Het tegenovergestelde zelfs! Hij heeft zich in de laatste jaren opgewerkt van een normale boer tot een boer die secretaris is van een melksamenwerking waar zo'n 120 boeren bij aangesloten zitten. Misschien kan hij de volgende stap al in de komende week zetten met de opening van de nieuwe kliniek van de missie. Hij heeft op aanraden van de fathers gesolliciteerd voor de nieuwe positie van lab-assistent. Uiteraard had hij geen opleiding hiervoor, maar toch maakt hij de beste kans, omdat ze hem kunnen vertrouwen en ze geen huis voor hem hoeven te vinden dicht bij de kliniek.

Ondertussen is natuurlijk niet iedereen in het dorp zo geweldig. De school staat namelijk ook in het dorp en sommige studenten zijn nou eenmaal pubers. Dit was vooral te merken tijdens de woensdag, donderdag en vrijdag van afgelopen week. Tijdens deze periode had form 4 eindexamens in het laboratorium van de school, waardoor de andere klassen 100 meter verderop moesten plaatsvinden. Dit betekende dat form 3 in een klein zaaltje in de kliniek zat en form 1 in een grote kerkhal. Voor form 3 was dit totaal geen probleem, omdat ze toch al met minder studenten zijn en ze toch al weer wat ouder zijn dan de form 1 studenten. Form 1 was echter een chaos. In de vroege morgen zaten ze rond te springen, rennen en dansen en aan het einde van de schooldag liggen ze uitgeput en hongerig in de zon of op hun bureau te wachten tot de dag over is. Geen moment dus waarop normaal les geven mogelijk is.

Deze dagen zijn gelukkig al achter de rug en ik heb gisteren de laatste lessen gegeven op de school. Vanaf vandaag starten namelijk ook form 1 en 3 met de eindexamens om toegelaten te worden tot het volgende schooljaar. De laatste week kan ik dus iets meer tijd doorbrengen met de familie en met de gemaakte vrienden. En vrienden maken is totaal niet moeilijk in Malawi. Stap 1 keer een kerk binnen en iedereen ziet je als hun beste vriend. Zo liep ik vorige week vrijdag naar een internetcafé in Mzuzu en al na 5 minuten stapte iemand van zijn fiets af met de vraag of ik hem nog herkende. Ik herkende hem totaal niet en wat bleek? Hij had me 1x eerder gezien bij het grote feest in Lusangazi waar zo'n 400 mensen bij aanwezig waren. Anders gezegd, we waren 'goede vrienden' en we hebben de rest van de weg samen gelopen.

Als je het in Malawi hebt over vrienden maken, komt eten delen al snel aan bod. Vorige week had ik dan ook plotseling twee uitnodigingen voor avondeten gekregen en at ik op de woensdag samen met een student in het hostel en op donderdag samen met een familie in een relatief luxe huis (elektriciteit en zelfs een koelkast). Toen pas kwam ik erachter dat ik zelf best veel eet per maaltijd. Bij de familie kreeg ik namelijk maar 2/3de van wat ik normaal eet en bij de student zelfs maar 1/3de. Op die momenten blijkt maar weer dat hun situatie beter lijkt dan het werkelijk is. En dan hebben de studenten ook nog eens maar 2 maaltijden per dag...

Ondanks het gebrek aan voldoende eten vinden ze wel de energie om te basketballen. Na zo'n 5 weken ben ik weer begonnen met het trainen van een aantal studenten. Het groepje van 4 wilde direct 3x in de week trainen en dus ben ik ook zelf wat actiever bezig geweest.

Het basketballen was echter maar kinderwerk in vergelijking met afgelopen zondag. Benjamin, een student, had me gevraagd of ik de berg met hem wilde beklimmen die was te zien vanaf de school. Hij vertelde me dat het zo'n 4 kilometer verderop was en dat leek me geen probleem. Eenmaal thuis vertelde Thomas me echter dat het wel wat verder was dan dat en dat ik moest rekenen op 2 uur heen, 2 uur terug. Jammer genoeg hadden ze het allebei niet correct en bleek het een verschrikkelijk lang end te zijn. Om 9.30u vertrokken we (Benjamin, James en ik) vanaf de school en pas om 12.00u kwamen we bij de berg aan. Daarna moesten we de berg nog beklimmen wat betekende dat de voorste persoon een pad creëerde en de rest volgde. Vooral bovenaan was het gebrek aan een pad een probleem en moesten we steile rotsen beklimmen. Wat gevaarlijk, maar dat maakt het uiteraard wel interessant.

Boven op de berg was niet veel meer te doen dan het genieten van het uitzicht en het maken van foto's. Best wel fijn na zo'n tijd actief bezig zijn. Op het hoogste punt stond zelfs een betonnen pilaar om aan te geven dat dit het hoogste punt was. Ik zou niet weten waarom mensen de moeite hebben genomen om dat op deze berg te plaatsen, alleen al omdat er totaal geen pad omhoog is.

De terugweg was nog het ergste omdat we per ongeluk een omweg terug namen. Op het moment dat we dachten dat het nog maar een half uur was, was het eigenlijk nog 2 uur en zelfs toen we de missie al zagen was het nog een uur langer lopen. Ik was dan ook blij dat er nog 'lunch' klaar stond om 17.00u. Voor het avondeten heeft de moeder ook haar best gedaan om me weer energie te geven met een extra groot diner, bestaande uit ei, bonen, spinazie en nshima. Heerlijk!

Dan nog iets gevaarlijks. Vrijdag was ik samen met Thomas mijn kleren aan het wassen tot de loodgieter bij de kliniek vandaan kwam om ons te vertellen dat hij een slang had gezien. We liepen met hem mee en er zat een dun, groen slangetje op een houten steunbalk van het dak. De slang zag er totaal niet gevaarlijk uit, totdat ze me vertelde dat het de green mamba was. Een feitje over de green mamba: na een goede beet overlijd je al na 25 minuten. De Malawiërs stonden daar echter niet bij stil en zij voerde een discussie over wie de loden pijp kreeg. De 'gelukkige' was Thomas hij kreeg hulp van iemand met een bezem. Ondertussen stonden we ook al niet meer alleen, maar stond heel form 3 ook al toe te kijken. Het eerste probleem wat ze tegenkwamen was dat de slang niet naar de grond wilde. Een aantal slagen met de buizen waren nodig en de studenten hielpen mee door aardkluiten te gooien. Op het moment dat de slang naar beneden kwam gleed de loden buis uit de handen van Thomas, maar gelukkig was daar de bezem. Binnen drie slagen was de kop geplet en begonnen studenten de slang op te pakken en later te verbranden.

Wees echter niet bezorgd voor mij. De mensen hier zijn namelijk al bezorgd genoeg voor mij. Zo vertelde ik Thomas dat ik wat verkouden was en wat moest hoesten en de volgende dag haalde father Sojan me al uit de klas tijdens het lesgeven om te vragen of hij me naar het ziekenhuis moest brengen. Toen ik dat afwees noemde hij verschillende mogelijke medicijnen op die ik bij de kliniek kon ophalen. Na een tijdje kon ik hem eindelijk duidelijk maken dat het vanzelf wel over zou gaan en kon ik verder gaan met lesgeven.