Normaal en een beetje raar
Dit reisverhaal is anders dan de andere. De dagen beginnen namelijk normaal te worden en de opmerkelijke gebeurtenissen worden wat minder. Daarom zal ik in dit verhaal een normale dag in Malawi beschrijven en om het ook nog een beetje spannend te maken een rare dag, namelijk maandag 13 mei.
Een normale dag start met de wekker die af gaat om 5.50u. Behalve als het heel koud is geweest. Dan wordt ik meestal wakker van de druppels die op mijn gezicht vallen. Het is 's ochtends namelijk erg vochtig in Malawi en de golfplaat die als dak dient leidt de druppels precies over mijn bed. Wat slaperig loop ik dan naar buiten de kou in waar in een houten hutje het warme water al voor me klaar staat. Natuurlijk moet er eerst 'Mawuka muli' gezegd worden, wat 'goede morgen, hoe gaat het?' betekent en naar de kinderen 'good morning', zodat ze Engels leren. Het water voor het bad is erg warm, maar dat kan niet gezegd worden van de buitentemperatuur. Naast het hutje wordt gekookt, dus wordt mijn bad altijd vergezeld met gezang en anders wel rook. Na het plonsen snel weer de warmte van mijn kamer opzoeken.
Daarna is het tijd voor het ontbijt. Elke ochtend bestaat deze uit melk plus iets anders. De ene keer keer is dat anders rijst, de andere keer aardappelen en in een enkel geval witte boterhammen. De rest van het gezin heeft het ontbijt al op als ik eraan begin, dus zit ik in mijn eentje aan de eettafel. Na het ontbijt vraag ik altijd om wat 'magi', wat water betekent, zodat de haartjes goed zitten en de tandjes weer wit zijn.
Om op tijd te komen voor school moet ik op tijd vertrekken. Onderweg kom je altijd wel bekende tegen en moet je ze begroeten wat bij elkaar opgeteld redelijk wat tijd kan kosten. De school begint om 7.20u, maar de bel gaat pas om 7.30u. Dan zijn pas de meeste scholieren aanwezig en eigenlijk geldt hetzelfde voor de docenten. Zelf hoef ik nooit het eerste uur te beginnen, waardoor ik in de docentenkamer rustig mijn dag kan voorbereiden. Voor sommige andere docenten betekent dit de ogen even sluiten om een dutje te doen of juist om luid te gaan bellen. Voor mij betekent het rustig een boek lezen.
Als dan de eerste les voor mij begint loop ik naar het juiste lokaal en na 'good morning' gezegd te hebben, gaan ze allemaal staan om je te begroeten en te vragen hoe het met je gaat. Daarna het echte les geven. Het gaat me ondertussen al makkelijker af dan in het begin. Ik heb zelf namelijk ook al een aantal lessen geleerd. De eerste les die ik leerde is dat wanneer je wat interessants verteld ze stil zijn. Het tegenovergestelde is waar als je wat saais verteld of als je teveel herhaald. Dit laatste is de tweede les. Je moet alles minimaal drie keer herhalen in andere woorden om het de scholieren te laten begrijpen. Als ze het dan nog niet begrijpen, probeer ik het nog uit te schrijven op het bord, maar daarna houd het voor mij op. De derde les is dat je ze van alles kan vragen, maar dat er een kleine kans is dat ze antwoord geven. Dit is vooral het geval bij de laagste klas. Het makkelijkste is dan om een opdracht te geven, zodat je ze kan aanwijzen waar ze een fout maken.
Op een dag moet ik tussen de 3 en 6 uur lesgeven. Dit zijn lessen van 40 minuten en de laatste is tot 13.30u. Aan het einde van de dag staat soms nog een prakticum gepland, maar daarna is het echt tijd om te lunchen. De lunch ziet er hetzelfde uit als het avondeten. Het hoofdbestanddeel van het eten is Nshima. Het is een wit kleverig spul gemaakt van maïs en het vult goed. Datgene dat bij de Nshima zit is meer voor de smaak dan voor het echte vullen van de maag. Het overige kan bestaan uit verschillende typen bladeren, bruine bonen, gebakken eitje, soja-spul en in een uitzonderlijk geval kip. De lunch eet ik net als het avondeten samen met Thomas aan de huiskamertafel, terwijl de kinderen en zijn vrouw buiten of op de bank eten. Achteraf is er uiteraard melk vers van de koe en dan is het ondertussen al 15.00u.
De middagbesteding is redelijk divers. Soms breng ik de hele middag op de school door achter mijn laptop om te werken. Een andere middag zit ik weer de hele dag thuis om de kinderen een beetje te vermaken of andersom, dat ze mij vermaken. De derde mogelijkheid is op de dinsdag en donderdag het geval, wanneer de studenten sporten. Af en toe een les basketball of meedoen met het volleyballen zit er wel in.
's Avonds is het rustig in huis. Het is dan donker geworden en de ene zaklamp kan de kinderen niet wakker houden. Ze vallen één voor één in slaap. Het kolenvuurtje wordt 's avonds ook naar binnen gehaald om het een beetje warm te maken. Na het avondeten is het altijd aan mij om nog wat te gaan doen als gezin of niet. De keuze is tussen een kaartspel en een film kijken op mijn laptop. Dit laatste probeer ik niet te vaak te doen ook al praten ze er constant over al tijdens het eten. Bij het kaartpel spelen we het spel 'pesten' zonder de speciale kaarten. Er wordt dan zo fanatiek gespeeld dat de kaarten uit de handen van de jongere kinderen worden getrokken om het maar sneller te laten gaan.
Rond een uur of 20.30u is het tijd om te gaan slapen. Het is dan al een tijdje donker en 2 van de 5 kinderen zijn al slapend naar bed gedragen. Zelf duik ik onder 3 dekens de kou van de nacht tegemoet.
En dan nu de rare dag. De dag begon als elke andere en voordat ik het wist wat het middag. Ik dacht dat er 's middags sporten zou zijn op de school, maar dit bleek een oude mededeling te zijn op het schoolbord. De school was verlaten en om naar niet voor niks heen en weer te lopen nam ik maar een collegeblok mee van school. Op de terugweg werd ik uitgedaagd om te dammen tegen één van de scholieren. Ik won met veel geluk, want achteraf wist ik pas weer alle regels. Toen kwam er ineens een man naar me toe die me zijn land wilde laten zien. Hij was er helemaal vol van en zij de hele tijd 'friend' tegen me. Zelf had hij al geregeld dat de twee bekende scholieren mee zouden gaan, zodat ik me wel veilig zou voelen. Dus wat deed ik? Ik ging vrolijk mee, want ik had toch niks beters te doen. Ik had echter wat anders verwacht dan het volgende en hier begint eigenlijk pas het rare.
Na 200 meter stelde de man namelijk voor om te gaan joggen. Hij had het er over dat hij me voor zonsondergang thuis wilde brengen. Dit terwijl ik dacht dat zijn land niet verder dan 500 meter verderop zou liggen. Dit bleek dus niet zo te zijn, dus gingen we met z'n vieren hardlopen. Heuveltje op, heuveltje af over smalle paadjes door de verschillende begroeiingen. Pas na een klein half uur kwamen we aan bij landbouwgrond waar we niet langer meer konden hardlopen. De mais stond tot boven mijn hoofd en er was geen pad meer zichtbaar. Daarnaast was het oppassen voor waterstroompjes die tussen de gewassen stroomde. Tweemaal moeten we een brug oversteken. Zelf zou ik het echter geen brug noemen, maar meer een aantal houten balken die een deel van het water overbruggen. Over het overige deel moest of gesprongen worden of een stap in de modder gezet worden.
Na nog eens een half uur kwamen we bij zijn land aan. Aan de ene kant van zijn land stond suikerriet en de andere kant verschillende soorten lage gewassen. Ik mocht zo veel pakken als ik maar wilde en de scholieren deden hetzelfde. Toen ik mijn camera erbij pakte ging de man, die ondertussen zijn naam al had verteld: Macloude, de gekste houdingen aannemen en was hij veel te blij. Zelfs zijn waterstroompje liet hij met trots zien.
20 minuten later waren we al weer onderweg terug. De studenten met de suikerrietstengels gebonden op hun hoofd. Volgens de man moesten we echter een omweg maken om een visvijver te zien. Blanke touristen zouden er zelfs geld voor moeten betalen, zo mooi is het, aldus hem. Het was inderdaad een mooie visvijver en de vissers waren op het moment van onze aankomst net de netten aan het binnen halen. De families van de vissers zaten toe te kijken aan de kant en later kwam ook de visvangst onze kant op. Na genoeg gezien te hebben, gingen we nu echt opweg naar huis.
De zon was al aan het ondergaan toen we terug kwamen bij de school. Pas toen hij zijn huis wilde laten zien, kwam ik erachter dat het één van de scholieren is. Ik had hem alleen nog nooit gezien, omdat hij een studie volgt bij de houtwerkplaats in plaats van de middelbare school. Toen pas viel alles op z'n plaats en met een uitnodiging om eens langs te komen bij de houtwerkplaats was de middag toch echt met ondergaande zon tot een einde gekomen.
