Aankomst in Lusangazi

Woensdagochtend vertrokken we om 8 uur vanuit de missie richting het busstation. Een van de twee pastoors zou mij op de bus zetten. Het busstation was één grote chaos, dus ik was blij dat hij meeliep. Overal stonden bussen met rokende motoren, overal liepen mensen eten te verkopen en daarnaast wilde iedereen je naar hun bus toe slepen. Op het moment dat we daar aankwamen stonden er een stuk of vijf bussen die allemaal richting Mzuzu vertrokken. De bussen in Malawi gaan echter niet op basis van een tijd, maar op basis van de hoeveelheid mensen in de bus. Jammer genoeg hadden wij een verkeerde bus uitgezocht, waardoor ik redelijk lang moest wachten. Ik zag om 9.00 uur al in de bus en pas om 10.15 uur vertrok hij. In de bus overlapte de schouders en was het prop vol. Ik zat wel bij een raampje, dus kon ik tenminste nog naar buiten kijken.

Nog voordat de bus vertrok ging iemand midden in de bus staan om met iedereen te bidden. Iedereen deed zijn of haar ogen dicht en pas na het gebed vertrokken we. Heel apart dat het in Malawi zo normaal is. De bus stopte onderweg ook ineens in de middle of nowhere, waarna iemand van onder een boompje naar de bus kwam lopen en instapte. Hij had een stropdas om en achteraf kwam ik erachter dat dit betekende dat hij een predikant was. Hij begon namelijk uitbundig het evangelie te vertellen, terwijl de bus al weer doorreedt. Dit alles uiteraard in de plaatselijke taal met veel handgeklap en drukke gebaren. Wij zouden nog heel wat kunnen leren van zijn interactieve manier van prediken, want je wilt niet weten hoe vaak hij iedereen in de bus zo ver kreeg om 'Halleluja' of 'Amen' te zeggen. Heel vaak! Na 20 minuten begon iedereen in de bus te zingen en werd er tegelijk een collecte gehouden. Later hoorde ik dat de collecte besteedt werd aan de prediker, zodat hij weer in een andere bus kan stappen. Als allerlaatste werd er nog voor iemand persoonlijk gebeden. De persoon ging in het gangpad knielen met beide armen in de lucht, waarna de prediker beide handen op zijn hoofd legde en begon te bidden. Toen de man weer mocht opstaat, mocht hij zich los schudden, waarschijnlijk van de zonde. Allemaal heel apart!

Het landschap van Malawi is rond de hoofdstad erg vlak. Er staan relatief weinig bomen, deze worden ook veel gekapt, en de heuvels die te zien zijn stellen weinig voor. In het noorden is het juist bergachtig met veel bomen. De weg kronkeld daar door de valeien heen en pakt soms een heuveltje mee wat de bus niet heel leuk vind. Naar beneden uiteraard wel waar we volgens mij soms snelheden van boven de 100 kilometer per uur bereikte. De weg is overgens erg goed. Ik zou bijna zeggen dat die beter is dan in België :P Wel is dit zo'n beetje de enige weg die in Malawi loopt. Tijdens de zeven uur durende rit kwam het zelden voor dat je geen mensen zag. Overal stonden wel huisjes met rieten daken of liepen schoolkinderen langs de weg. Het leek wel alsof er nergens een rustig plekje te vinden was.

De steden waar we doorheen reden, waren er nog het slechtst aan toe. Overal lag afval en af en toe, misschien wel toevallig, zag je een aantal geboeide personen langs lopen. De steden zijn vaak ook niet meer dan één of twee straten. De kraampjes vallen dan half over de straat en het is oppassen dat er niks overreden wordt. Verder is het heel typisch in Afrika dat je veel eten en drinken via het raampje van de bus kan kopen. De verkopers zullen elke keer met hun producten op oog hoogte langs de bus lopen en als je wat wilt hebben wijs je gewoon iemand aan. Die persoon geeft dan het product door het raampje en je gooit je geld naar buiten. Iedereen in de bus maakt hier gebruik van. Op deze momenten lijkt het daarom ook dat niemand de woorden 'personal space' kent. Uiteraard zijn die verkopers wel handig als je zolang in de bus zit.

Tijdens de rit dacht ik, dat ik in Mzuzu over zou moeten stappen op een andere bus richting Lusangazi. Ik werd echter ergens dicht bij Mzuzu op mijn schouder getikt dat ik er hier uit moest en op goed vertrouwen deed ik dat maar. Gelukkig zag ik ergens Lusangazi staan en de bus was ondertussen ook al vertrokken. Ik bleef achter in een rustig dorpje en twee grote trucks met houten planken. De kinderen in het dorp zaten me volgens mij belachelijk te maken, omdat ze wisten dat ik hun niet verstond. Telkens begonnen ze hard te lachen als ik ze weer aankeek zonder ook maar boos te worden en heel soms werden ze door een oudere een beetje terecht gewezen. En volgens mij was het een spelletjes voor hun wie het dichts bij durfde te komen.

Een van de jongens die op de truck zat, kwam ook naar me toe. Ze bleken door de politie aan de kant gezet te zijn door hun vracht en mochten niet meer verder. Hij was zelf een freelancer en kon door een tekort aan geld niet meer naar school. Een hele vriendelijke jongen die ook nog eens goed Engels kon. Hierdoor was het ook niet lang wachten tot ik opgehaald werd door fr. Sojan. Het was ongeveer 5 minuten met de auto rijden over een aarde weg met diepe kuilen en stijle heuvels. Onderweg hebben we ook nog drie scholieren van de school opgepikt die daar helemaal niet mochten komen. Heel rebels die kinderen :P Direct werd de functie van de pick-up truck duidelijk.

De eerste twee dagen 'moet' ik nog bij de pastoors logeren. Ze willen dat ik tot rust kom, voordat ik bij de lokale bevolking ga wonen. Het huis is opnieuw erg luxe en het eten een mix van Indiaas en Malawinees. Daarnaast heb ik een eigen kamer wat ook wel even fijn is. Op dit moment is er ook een Amerikaanse medewerker op de missie. Hij is hier al sinds 2011 en vertrekt ongeveer tegelijk met mij uit Malawi. De drie pastoors hier in Lusangazi zijn twee Indiaase en één Malawinees. Ze lachen veel te veel en maken veel grappen. Prima omgeving om me thuis te voelen.

Nog voor het avondeten heb ik ook al met de 'lokale bevolking' kunnen praten. Met de kok heb ik namelijk best wel een tijdje in de keuken gepraat en een beetje buiten gelopen. Heel chill en leerzaam. Morgen, donderdag, krijg ik een rondleiding en zal ik op de school voorgesteld worden. Misschien krijg ik dan ook al mijn gastgezin te zien.