Laatste week in Malawi

18 juli 2013 - Lilongwe, Malawi

De allerlaatste uren bij het gastgezin bestonden voornamelijk uit het inpakken. Monica, de vrouw van het gezin, en Evelien namen nog kort afscheid met de mededeling dat ik altijd terug mag komen. De andere kinderen heb ik echter helemaal niet meer gezien die ochtend.

Die dag zou ik samen met Happy, een student een ondertussen een vriend van mij, naar zijn familie vertrekken voor een weekend. De fathers konden ons naar de stad brengen vanaf waar we doorliepen naar zijn zus. Hier waren we al eerder geweest en opnieuw kregen we melk en brood voorgeschoteld. Vanaf hier moesten we echter weer naar het centrum van de stad.

Vanaf hier begonnen ook de problemen. Het doel was namelijk om geld op te nemen en een busticket te kopen voor mij om na het weekend weer door te kunnen reizen. Beide gingen echter niet door. Eerst door het niet werken van de betaalautomaten op zaterdag en vervolgens doordat het niet mogelijk bleek te zijn om een busticket te bestellen voor die specifieke reis. Anders gezegd waren we dus voor niks daar naartoe gelopen en dit had ons toch al 2 uur gekost. Met zware backpack en laptoptas.

Om 16 uur dan eindelijk een taxi genomen. Deze was echter de slechtste taxichauffeur ooit! Iemand die zijn aandacht totaal niet op de weg heeft en wel erg vaak wagen naar de verkeerde kant van de weg laat rijden. Gelukkig waren daar dan nog de toeterende tegenliggers. Verder dacht hij ook dat het een goed idee was om niet de benzine direct in de tank te gooien, maar het eerst in een frisdrankfles te doen om vervolgens de auto helemaal leeg te rijden en dan pas te vullen. Je hebt toch passagiers om je wagen weer aan te duwen, toch?!

Dit was echter nog tot daaraan toe. Het ergste was nog wel dat hij ons in de middle of nowhere afzetten met de mededeling dat hij niet genoeg benzine had om ons verder te brengen. Het was toen al 17u en Happy en ik wisten dat er sowieso nog 2 uur gelopen moest worden vanaf het eindpunt van de taxi. Dit werd echter alleen maar meer door deze eerdere stond. En de bepakking was onderweg niet minder geworden…

Al het langs komende verkeer wilde ons dik afzetten met veel te hogen prijzen. Er zat dus niks anders op dan het hele stuk te lopen. We begonnen om 17u en kwamen pas om 22u aan bij het huis. Dit alles enkel op wat melk en brood wat we rond het middaguur hadden benuttigd en twee fanta’s die we onderweg nog konden kopen. Aan het einde stond ons ook nog een heuse berg te wachten om te beklimmen. Gelukkig wilde Happy daar wel mijn backpack dragen, want ondertussen was het me echt te veel geworden.

Daar aangekomen was het hartstikke koud. Het huis was namelijk niet winddicht. Het tegenovergestelde zelfs. Het dak was van gedroogd gras gemaakt en sloot niet aan op de bakstenen. Daarnaast zat er geen glas in de ramen en waren deze met vuilniszakken afgedekt. Zelfs in de muren zaten gaten die een functie hadden bij de bouw van het huis en die later nooit zijn opgevuld.

Het bad was dan ook een lekkere verwelkoming om toch nog een beetje warmte te krijgen en ik kreeg zelfs een glimlach op mijn gezicht toen ik het deken op mijn bed zag liggen. Dat scheelt toch wel een hoop. Dan maakt het ook helemaal niet meer uit dat het bed midden in de woonkamer ligt en je het bed moet delen met Happy.

In het weekend bij de familie van Happy heb ik niet heel veel uitgevoerd. Het meest speciale was een fietstocht die niet heel goed afliep, doordat de remmen faalde op een cruciaal moment. Zo zat ik achterop de fiets, terwijl we met een vaart van boven de 20km/u een heuvel af gingen, toen Happy zie: “Ow, the brakes are not working anymore. Don’t worry. We will be fine”. Dat laatste haalde me over om niet direct van de fiets te springen en een beetje op hem te vertrouwen, maar dat had achteraf gezien niet veel nut. Zo zag ik de diepe greppel al van een afstand dichterbij komen en was het een kwestie van tijd, voordat we in de lucht vlogen en op het zand landde. Beide kwamen we er goed vanaf met enkel kleine wondjes en zelfs bij de fiets lag enkel de ketting eraf. De rest van de tocht hebben we de gok niet meer genomen met de fiets en dus liepen we het resterende stuk.

De beschrijving van het huis gaf al aan dat de familie het niet heel ruim heeft. Toch slachtte ze een kip en zelfs een geit voor mijn komst. Ze proberen je echt welkom te laten zijn en daar gingen ze aan het einde wel heel ver in. Zo ging ik niet met lege handen weg, maar kreeg ik een volle zak met bananen mee (zo’n 100-200 stuks) en een levende kip! Dat laatste schijnt het ultieme teken te zijn van dat ze je komst hebben gewaardeerd, maar toch  was ik er niet heel erg blij mee. Ik moest namelijk helemaal naar het zuiden reizen en wat moet ik nou met een kip?! Daarnaast waren de bananen ook nog diep groen wat het voor mij onmogelijk maakte om er ook maar 1 op te eten. Het was dus alleen maar een last om mee te zuilen, maar uiteraard neem ik ze aan met een glimlach om ze niet teleur te stellen.

Samen met de vader en Happy vertrokken we richting de plaats Mzuzu. Daar kwamen we weer aan bij zijn zus waar ik ze gelukkig overgehaald kreeg om minder bananen in de tas te doen. Zo kreeg ik dus in plaats van dat grote aantal (maar) 60 bananen mee.

Zelf wilde ik rond 10 uur in Mzuzu zijn, maar de familie had daar hele andere ideeën over, waardoor ik uiteindelijk nog moest rennen ook om de bus van half vijf te halen. Dit was een nachtbus die om 3 uur ’s nachts in Zomba aan zou komen waar ik moest zijn.

De reis ging wel een half uur goed. Totdat ik voor onze bus een grote vrachtwagen een heling zag beklimmen met knipperende lichten. De wagen reed steeds slomer tot deze stil stond en zelfs achteruit reed. Hij reed wat richting de kant van de weg en eerst dacht ik nog dat hij daar wilde pakeren. Dat was, totdat de bestuurder tegenstuurde en zo slingerend de heuvel af kwam zetten en onze bus een aantal meters achteruit moest rijden om geen gevaar te lopen. Jammer genoeg kwam de vrachtwagen loodrecht op de weg tot stilstand en konden wij er nimmer meer langs met de bus. De kleine wagen konden nog door de berm rijden en de lokale bevolking begon ook direct met het afgraven van de berm, maar voor ons zou het hopeloos zijn. Er zat dus niks anders op dan om te keren en een andere weg te pakken.

Zelf vond ik het niet heel erg, omdat ik 3 uur in de ochtend een vervelende tijd vond om aan te komen in Zomba. Iets later zou allemaal maar beter zijn en uiteindelijk werd het 4 uur. De bananen en de kip kwamen uit het bagageruim en de kip was nog steeds in leven. Ook al was ik al in Zomba, moest ik toch nog 2 kilometer lopen naar de fathers en met de vele bepakking kostte dat nogal wat tijd. De fathers waren zelfs al wakker toen ik aankwam en ik kon zo in slaap vallen.

Het was echter niet veel slaap die ik meepakte, omdat ik grootste plannen had voor de woensdag. De fathers wilde me echter eerst de stad laten zien en zo ging ik dus met father Francis het terrein van de universiteit verkennen. Een prachtige, groene universiteit wat toch wel aan geeft hoe goed het is om te studeren in Malawi.

Daarna toch wel snel weer doorgegaan, want ik wilde het Liwonde National Park nog zien. Dit was een uur reizen verder en ik kwam daar pas om 13 uur aan. Ik had helemaal geen safari gepland, dus op dat moment was het maar hopen om nog iets te vinden. Gelukkig vond ik nog iemand die me wel wilde rondrijden in zijn jeep. Tegelijk ging hij dan zijn nieuwe medewerker het gidsen uitleggen, waardoor ik eigenlijk door twee gidsen werd rondgereden.

Beide hadden namelijk scherpe ogen en het duurde niet lang voordat ze een kudde olifanten hadden gevonden. Op een afstand van zo ongeveer 300 meter besloten we dichterbij te lopen, maar toch sloegen ze al op grote afstand op de vlucht. Toch was het nog een mooi gezicht.

Het volgende was de rivier waar veel nijlpaarden en krokodillen zaten. Deze hebben we echter niet echt kunnen zien, omdat ze niet het water uit kwamen. Toen we echter op zoek gingen naar de buffalo’s hadden we meer dan geluk. We vonden een grote kudde van 200 dieren inclusief kleintjes. Ik en de nieuwe medewerker zaten daar op het dak en de gids besloot dat het wel leuk was om toeterend op de kudde af te rijden om vervolgens snel om te keren en weg te rijden. Hierdoor zakte de mannetjes eerst wat terug, maar kwamen ze al snel weer naar voren om de aanval aan te gaan. Erg mooi om te zien.

Ik had mijn camera al opgeborgen en we reden door de poort van het park toen de parkwachter nog op ons af kwam lopen. Er scheen een olifant langs de weg te staan die een lokale bewoner had laten schrikken. Voor ons was dit uiteraard een ultieme kans om een olifant van dichtbij te zien en dit was ook het geval. Hij stond zelfs zo dichtbij dat we hem pas zagen toen we er net langs waren gereden. Zo’n 5 meter van de weg. Toen we wat terug reden besloot de olifant om over te stekken en zo kreeg ik uiteindelijk toch nog het perfect uitzicht op een olifant.

De volgende dag bezocht ik nog samen met father Laiju Zomba plateau waar een groot meer was en watervallen en daarna was het toch echt tijd om met de bus richting de hoofdstad te gaan. Vanaf daar zou de volgende dag mijn vliegtuig terug vertrekken.

Een taxi kon me de volgende dag vanaf mijn verblijfplaats voor 22 euro naar het vliegveld brengen, maar ik besloot om de goedkope optie te proberen. Door twee minibussen te nemen kwam ik in de buurt van het vliegveld (voor maar 1,20 euro) en daarna had ik nog moeten lopen, had ik niet Dave in de bus ontmoet die ook naar het vliegveld moest. Hij belde gewoon zijn broer, waarna we al snel samen in de auto zaten naar het vliegveld. Dikke prima dus!

Foto’s

2 Reacties

  1. Lieke:
    4 augustus 2013
    Haha super leuk verhaal Matthijs! (De vorige ook trouwens) Maar hoe is het afgelopen met de kip en de 60 bananen? Klinkt wel echt alsof je een ontzettend toffe tijd hebt gehad en heel bijzondere ervaringen hebt opgedaan!
  2. Matthijs:
    4 augustus 2013
    Dankje Lieke! De kip en de bananen heb ik uiteindelijk achter gelaten bij de fathers in Zomba. De kip heb ik zelf niet meer op kunnen eten (ze hadden al een andere geslacht).
    Een toffe tijd is wel het goede woord voor deze ervaring ja! Genoeg gezien en gedaan. Komt bij jou in Bolivia vast ook wel goed ;)